ვეფხისტყაოსანი, 1883 წ.

1013. “ამას გკადრებ, არ ეგების მარტოსაგან წასლვა შენი; თანა ყმათა წამოგატან, იმსახურენ, იახლენი, აბჯარი და საგებელი, ერთი ჯორი, ერთი ცხენი. და არ წაიტან, გაირჯები, ღაწვი-ვარდი, ცრემლთა მდენი”.

1014. მოასხნა ოთხნი მონანი, მისანდობელნი გულითა, სრული აბჯარი საკაცო ქაფითა, საბარკულითა, სამოცი ლიტრი წითელი აწონით, არ ნაკლულითა, და ერთი ტაიჭი უებრო, მით უნაგრითა სრულითა.

1015. ერთსა ჯორსა წვივ-მაგარსა საგებელი აუკიდა; წავიდა და ფრიდონ შესჯდა, მასთანავე გამოვიდა. აწ გაყრისა მომლოდნესა ედებოდა ცეცხლი, სწვიდა, მოსთქვამს: “თუმცა მზე გვეახლა, ჩვენ ზამთარი ვერ დაგვზრვიდა.”.

1016. ზარი მის ყმისა გაყრისა გახდა, მიეცნეს წუხილსა. მოატყდეს მოქალაქენი, ლარსა ვინ ჰყიდდა, თუ ხილსა; ხმა ზახილისა მათისა ჰგვანდა აერთა ქუხილსა, იტყოდეს: “მზესა მოვშორდით, მო, თვალნი მივსცნეთ წუხილსა!”

1017. ქალაქი გავლეს, მივიდეს პირსა დიდისა ზღვისასა, მაშინ ფრიდონის ნახულსა, ნასაჯდომევსა მზისასა, მუნ დაადენდეს ნაკადსა სისხლისა ცრემლთა ტბისასა, ფრიდონ უამბობს ამბავსა მის მნათობისა ტყვისასა.

1018. “აქა მათ ზანგთა მონათა მზე მოიყვანეს ნავითა, კბილ-თეთრი, ბაგე ბალახში, სახედავითა შავითა; ცხენი გავქუსლე, გავაგე წაგვრა ხრმლითა და მკლავითა, შორს მჰნახეს, ადრე გამექცეს, ნავი მფრინველე ჩნდა ვითა”.

1019. მოეხვივნეს ერთმანერთსა, გაამრავლნეს ცრემლთა ღვრანი, აკოცეს და გაუახლდეს მათ ორთავე მათნი წვანი, გაიყარნეს გაუყრელნი ძმად ფიცნი და ვითა ძმანი, ფრიდონ დადგა, ყმა წავიდა, შემხედველთა მკვლელი ტანი.

წასლვა ავთანდილისა ფრიდონიდამ ნესტან-დარეჯანის საძებრად

1020. ყმა მიმავალი მიუბნობს, მზგავსი მთვარისა სრულისა, – არს თინათინის გონება მისად სალხენად გულისა; იტყვის: “მოგშორდი,სიცრუვე, ვა, საწუთროსა კრულისა! და შენ გაქვს წამალი ჩემისა მამრთელებელი წყლულისა.

1021. “რად სიცხე გულსა ნიადაგ მწვავს გმირსა სამსალებისა. რად გული კლდისა ტინისა შემქმნია სამ სალებისა! არ შეუძლია ლახვარსა დაჩენა სამსალებისა, და შენ ხარ მიზეზი სოფლისა ასრე გასამსალებისა”.

1022. ავთანდილ მარტო ზღვის პირსა მივა ოთხითა მონითა, წამალსა ტარიელისსა ეძებს ყოვლისა ღონითა, დღისით და ღამით მტირალი იღვრების ცრემლთა ფონითა, და ჩალად უჩნს ყოვლი ქვეყანა, მისვე ჩალისა წონითა.

1023. სადაცა ნახნის, ეუბნის, მგზავრნი ზღვის პირსა რებულნი, ჰკითხის მის მზისა ამბავი, დღენი ვლნა გაასებულნი. ქედსა გარდადგეს, – აქლემნი აუჩნდეს ლარ-კიდებულნი. და მოქარავნენი ზღვის პირსა დაყრით დგეს დაყმუნებულნი.

1024. მუნ ქარავანი ურიცხვი მიდგომოდა ზღვის კიდესა. შეიჭირვებდეს, ჭმუნვიდეს, ვერცა დგეს, ვერცა ვლიდესა. ყმამან სალამი უბრძანა, — ქებასა შეასხმიდესა, და ჰკითხა თუ: “ ვაჭარნო თუ ვინ ხართ?” მათ საუბარი ჰკიდესა.

1025. უსამ იყო ქარავნისა უხუცესი, კაცი ბრძენი. მოახსენა ხოტბა სრული, დალოცა და უქნა ზნენი. ჰკადრეს: “მზეო, სიცოცხლე და შენ ამოხე ჩვენი მლხენი, და ჩამოჰხე და მოგახსენოთ ამბავი და საქმე ჩვენი”.

1026. გარდახდა. ჰკადრეს: “ჩვენ ვართო მობაღდადენი ვაჭარნი, მაჰმადის სჯულის მჭირავნი, არ-ოდეს გვისვამს მაჭარნი, ზღვათა მეფისა ქალაქსა სავაჭროდ გარდმონაჭარნი, და საქონელ-სრულნი, მდიდარნი, არ ლარნი გვაქვან ნაჭარნი.

1027. “ჩვენ აქა ვპოვეთ ზღვის პირსა კაცი უსულოდ მდებარე; ვუშველეთ, ენა მოეცა სიტყვისა გამომგებარე; ვჰკითხეთ თუ “ვინ ხარ, ღარიბო, რასა საქმისა მძებარე,” და გვითხრა: “თუ შეხვალთ, დაგხოცენ; კიდე ცოცხალვარ მე ბარე.”

1028. “ჰსთქვა: “ქარავანი ეგვიპტით გამოვემართეთ ერითა, ზღვასა შეველდით ტვირთულნი ლარითა მრავალ-ფერითა, მუნ მეკობრეთა დაგვხოცეს ძელის სახნისის წვერითა, და ყველაი წახდა, – არ ვიცი, აქა მოსრულვარ მე რითა.”

1029. “ლომო და მზეო, ესეა მიზეზი აქა დგომისა, დაბრუნვებითა გვეცემის ზიანი ას საზომისა; შევიდეთ, ვა თუ დაგვხოცნენ, ძალი არა გვაქვს ომისა, და ვერცა ვდგათ, ვერცა წასრულვართ, ღონე წაგვსლვია რჩომისა”.

1030. ყმამან უთხრა: “ვინცა მჭმუნავს, ცუდია და ცუდად ცდების, რაცა მოვა საქმე ზენა, მომავალი არ აგვცდების; მე მივინდობ სისხლთა თქვენსა, შემოვისხამ, დაცაგვწვდების, და ვინცა გებრძვის, ხმალი ჩემი მბრძოლთა თქვენთა დააცვდების”.

1031. მოქარავნენი აივსნეს სიხარულითა დიდითა; სთქვეს: “ყმა ვინმეა ჭაბუკი, არა ჩვენებრვე რიდითა; აქვს თავისაგან იმედი, ვიყვნეთ გულითა მშვიდითა”. და შევიდეს, ჩასხდეს ხომალდსა, გაჰმართეს ზღვისა კიდითა.