ვეფხისტყაოსანი, 1890 წ.
წინასიტყვაობა.
1. რომელმან შეჰქმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა, ზეგარდმო არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა, ჩვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა, – მისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მის-მიერითა.
2. ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეჰქმენ სახე ყოვლისა ტანისა, შენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა, მომეც მიჯნურთა სურვილი, სიკვდიდმდე გასატანისა, ცოდვათა შემსუბუქება, მუნ თანა წასატანისა.
3. ვის ჰშვენის ლომსა,ხმარება შუბისა, ფარ-შიმშერისა, მეფისა მზის თამარისა ღაწვ-ბადახშ თმა-გიშერისა, – მას, არა ვიცი, შევკადრო შესხმა ხოტბისა ხშირისა! მისთა მჭვრეტელთა ყანდისა მირთმა ჰხამს მართ მშიერისა!
4. თამარს ვაქებდეთ მეფესა, სისხლისა ცრემლ-დათხეული, ვთქვენით ქებანი ვისმინე, არ ავად გამორჩეული. მელნად ვიხმარე გიშრის ტბა და კალმად მინა რხეული, ვინცა ისმინოს, დაესვას ლახვარი გულსა ხეული.
5. მიბრძანეს მათდა საქებრათ თქმა ლექსებისა ტკბილისა, ქება წარბთა და წამწამთა, თმათა და ბაგე-კბილისა, ბროლ-ბადახშისა თლილისა, მით მიჯრით მიწყობილისა. – გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გრდემლი ტყვიისა ლბილისა.
6. აწ ენა მინდა გამოთქმად, გული და ხელოვანება; ძალი მომეც და შეწევნა, შენგნით მაქვს, – მივსცე გონება; მით შეველწივნეთ ტარიელს, ტურფადცა უნდა ხსენება, – მათ სამთა გმირთა მნათობთა ჰსჭირს ერთმანერთის მონება.
7. მო, დავსხდეთ, ტარიელისთვის ცრემლი გვდის შეუშრობილი, მისებრი მართ დაბადებით ვინმცა ყოფილა შობილი; დავჯე, რუსთველმან გავლექსე, მისთვის გულ-ლახვარ-სობილი, აქამდის ამბად ნასთქვამი, აწ მარგალიტი წყობილი.
8. მიჯნურსა თვალად სიტურფე ჰმართებს, მართ ვითა მზეობა. სიბრძნე, სიმდიდრე, სიუხვე, სიყმე და მოცალეობა, ენა, გონება, დათმობა, მძლეთა მებრძოლთა მძლეობა, – ვისცა ეს სრულად არა სჭირს, აკლია მიჯნურთ ზნეობა.
9. მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი: იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უჰზის დიდი მზღვარი, ნურვინ გარევთ ერთმანერთსა, გესმათ ჩემი ნაუბარი.
10. ჰხამს მიჯნური ხანიერი, არ მეძავი, ბილწი, მრუში, რა მოჰშორდეს მოყვარესა, გაამრავლოს სულ-თქმა, უში, გული ერთსა დააჯეროს, კუშტი მიხვდეს, თუნდა ქუში; – მძულს უგულოდ სიყვარული, ხვევნა, კოცნა, მტლაშა-მტლუში.
11. ამა საქმესა მიჯნური ნუ უხმობთ მიჯნურობასა: დღეს ერთი უნდეს, ხვალე სხვა, სთმობდეს გაყრისა თმობასა. ესე მღერასა ბედითსა ჰგავს ვაჟთა, ყმაწვილობასა, კარგი მიჯნური იგია, ვინ იქმს სოფლისა თმობასა.
12. არს პირველი მიჯნურობა არ დაჩენა, ჭირთა მალვა, თავის წინა იგონებდეს, ნიადაგმცა ჰქონდა ხალვა, შორით ბნედა, შორით კდომა, შორით დაგვა, შორით ალვა, დათმოს წყრომა მეფეთააგან, მისი ჰქონდეს შიში-კრძალვა.
13. ჰხამს თავისსა ხვაშიადსა არვისთანა ამჟღავნებდეს; არ ბედითად ჰაი ჰზმიდეს, მოყვარესა აყივნებდეს, არსით უჩნდეს მიჯნურობა, არა სადა იფერებდეს, მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს, მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს.
14. მას უშმაგო ვით მიენდოს, ვინ მოყვარე გაამჟღავნოს, ამის მეტი რამცა ირგო, მას ავნოს და თვითცა ივნოს, რათამცაღა ასახელა, რა სიტყვითა მოაყივნოს, – რა ჰგავა თუ მოყვარესა კაცმან გული არ ატკივნოს!
15. მე რუსთველი, ხელობითა ვიქმ საქმესა ამა დარი: ვის ჰმორჩილობს ჯარი სპათა, მისთვის ვხელობ, მისთვის მკვდარი; დავუძლურდი, მიჯნურთათვის კვლავ წამალი არსით არი, ანუ მომცეს განკურნება, ანუ მიწა მე სამარი.
16. ესე ამბავი სპარსული, ქართულად ნათარგმანები, ვით მარგალიტი ობოლი, ხელის-ხელ საგოგმანები, ვპოვე და ლექსად გარდავთქვი, საქმე ვქმენ საჭოჭმანები, და ჩემმან ხელმქმნელმან დამმართოს ლაღმან და ლამაზმა ნები.
17. თვალთა მისგან უნათლოთა ენატრამცა ახლად ჩენა; აჰა, გული გამიჯნურდა, მიჰხდომია ველთა რბენა. მიაჯეთ ვინ! ხორცთა დაწვა კმა არს, მისცეს სულთა ლხენა!! სამთა ფერთა საქებელთა ჰლამის ლექსთა უნდა ლევნა.
18. რაცა ვის რა ბედმან მისცეს, დასჯერდეს და მას უბნობდეს: მუშა მიწყივ მუშაკობდეს, მეომარი გულოვნობდეს; კვლავ მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს, არცა ვისგან დაიწუნოს, არცა სხვათა უწუნობდეს.
19. შაირობა პირველადვე სიბრძნისაა ერთი დარგი, საღმრთო საღმრთოდ გასაგონი, მსმენელთათვის დიდი მარგი, კვლავ აქაცა იამების, ვინცა ისმენს კაცი ვარგი–, გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმის, შაირია ამად კარგი.
